O ramie rowerowej
Rama to szkielet roweru - od jej jakości i materiału, z jakiego jest wykonana, zależy wytrzymałość i funkcjonowanie całej konstrukcji. Dlatego przy doborze roweru musimy zwrócić uwagę na jej parametry. Istotny jest też rodzaj preferowanej przez nas jazdy – np. terenowe przejażdżki po lasach, czy też szosowe wycieczki – do której dopasowujemy odpowiedni typ ramy. Pamiętajmy też, by rama dostosowana była do naszych warunków fizycznych, aby nie uzyskać przypadkiem wizualnego efektu „mrówki na słoniu” (lub na odwrót).
Jeszcze do niedawna podstawowym materiałem, z jakiego konstruowano ramy, była zwykła stal węglowa. W epoce PRL-u, w popularnych rowerach marki „Romet” (jedynych na polskim rynku), stosowano rury wyjątkowo marnej jakości - o tym jak często pękały świadczą ówczesne poradniki, omawiające sposoby naprawy pękniętej ramy. Współczesne ramy stalowe są o wiele solidniejsze niż przed laty. Często stosowana jest w nich bardzo wytrzymała stal chromowo-molibdenowa (Cr-Mo), która pozwala na wytwarzanie rur o cienkich ściankach. Przy dodatkowym zastosowaniu konstrukcji tzw. Double Butted, czyli zmiennej grubości ścianki (na środku niewielką, przy końcach rury większą), otrzymamy ramę o znacznej wytrzymałości i długowieczności w połączeniu ze względną lekkością. Pomocna w rozpoznaniu jakości stali Cr-Mo będzie znajomość jej oznaczenia metalurgicznego – numeru 4130. Jeżeli numer będzie niższy, oznaczać będzie stal o gorszych parametrach – np. stosowaną do rur hydraulicznych i niby-rowerów rodem z hipermarketu.
Od kilku lat wielką popularnością cieszą się rowery z ramami aluminiowymi. Choć nieco mniej wytrzymałe od stalowych, są niezwykle lekkie. Podczas gdy rama stalowa waży od 7 do nawet kilkunastu kilogramów, rama aluminiowa może ważyć 2-3 kg. Aby uzyskać odpowiednią wytrzymałość, stosuje się specjalne stopy aluminium, z których wytwarza się rury o grubszych ściankach lub większej średnicy niż w rurach stalowych. W przypadku pęknięcia naprawa takiej rury jest bardzo skomplikowana – spawania aluminium można dokonać tylko w specjalistycznym warsztacie.
Z racji wysokiej ceny ramy z włókien węglowych i z tytanu można na razie spotkać tylko w rowerach wyczynowych. Wielką ich zaletą jest lekkość, wytrzymałość i doskonałe tłumienie drgań. Nadto ramy tytanowe są niezwykle długowieczne. Jednak koszty materiałowe i trudności w obróbce technologicznej sprawiają, że ramy takie mogą kosztować nawet kilkanaście razy więcej od zwykłych.
Obok wytrzymałości i wagi bardzo ważną cechą ramy jest jej geometria, od której zależy efektywność i wygoda jazdy na rowerze. Zasadniczo funkcjonują dwa typy ram: sportowa i turystyczna. Określenia te oznaczają ułożenie ciała cyklisty podczas jazdy – przy ramie sportowej przyjmuje on pozycję wyciągniętą, zaś środek ciężkości znajduje się przed siodełkiem, które znajduje się nieco wyżej niż kierownica. Pozycja ta ułatwia jazdę terenową, pozwala też na lepsze wykorzystanie pracy nóg, obciąża jednak ręce. Rama turystyczna narzuca pozycję wyprostowaną, przy której środek ciężkości roweru znajduje się w tyle roweru. Pozycja taka zapewnia większy komfort jazdy, gdyż sylwetka rowerzysty jest bardziej odprężona i naturalna. Jednak utrudnia ona podjazdy, zmniejsza sterowność roweru i słabiej wykorzystuje pracę nóg.
Jeszcze do niedawna podstawowym materiałem, z jakiego konstruowano ramy, była zwykła stal węglowa. W epoce PRL-u, w popularnych rowerach marki „Romet” (jedynych na polskim rynku), stosowano rury wyjątkowo marnej jakości - o tym jak często pękały świadczą ówczesne poradniki, omawiające sposoby naprawy pękniętej ramy. Współczesne ramy stalowe są o wiele solidniejsze niż przed laty. Często stosowana jest w nich bardzo wytrzymała stal chromowo-molibdenowa (Cr-Mo), która pozwala na wytwarzanie rur o cienkich ściankach. Przy dodatkowym zastosowaniu konstrukcji tzw. Double Butted, czyli zmiennej grubości ścianki (na środku niewielką, przy końcach rury większą), otrzymamy ramę o znacznej wytrzymałości i długowieczności w połączeniu ze względną lekkością. Pomocna w rozpoznaniu jakości stali Cr-Mo będzie znajomość jej oznaczenia metalurgicznego – numeru 4130. Jeżeli numer będzie niższy, oznaczać będzie stal o gorszych parametrach – np. stosowaną do rur hydraulicznych i niby-rowerów rodem z hipermarketu.
Od kilku lat wielką popularnością cieszą się rowery z ramami aluminiowymi. Choć nieco mniej wytrzymałe od stalowych, są niezwykle lekkie. Podczas gdy rama stalowa waży od 7 do nawet kilkunastu kilogramów, rama aluminiowa może ważyć 2-3 kg. Aby uzyskać odpowiednią wytrzymałość, stosuje się specjalne stopy aluminium, z których wytwarza się rury o grubszych ściankach lub większej średnicy niż w rurach stalowych. W przypadku pęknięcia naprawa takiej rury jest bardzo skomplikowana – spawania aluminium można dokonać tylko w specjalistycznym warsztacie.
Z racji wysokiej ceny ramy z włókien węglowych i z tytanu można na razie spotkać tylko w rowerach wyczynowych. Wielką ich zaletą jest lekkość, wytrzymałość i doskonałe tłumienie drgań. Nadto ramy tytanowe są niezwykle długowieczne. Jednak koszty materiałowe i trudności w obróbce technologicznej sprawiają, że ramy takie mogą kosztować nawet kilkanaście razy więcej od zwykłych.
Obok wytrzymałości i wagi bardzo ważną cechą ramy jest jej geometria, od której zależy efektywność i wygoda jazdy na rowerze. Zasadniczo funkcjonują dwa typy ram: sportowa i turystyczna. Określenia te oznaczają ułożenie ciała cyklisty podczas jazdy – przy ramie sportowej przyjmuje on pozycję wyciągniętą, zaś środek ciężkości znajduje się przed siodełkiem, które znajduje się nieco wyżej niż kierownica. Pozycja ta ułatwia jazdę terenową, pozwala też na lepsze wykorzystanie pracy nóg, obciąża jednak ręce. Rama turystyczna narzuca pozycję wyprostowaną, przy której środek ciężkości roweru znajduje się w tyle roweru. Pozycja taka zapewnia większy komfort jazdy, gdyż sylwetka rowerzysty jest bardziej odprężona i naturalna. Jednak utrudnia ona podjazdy, zmniejsza sterowność roweru i słabiej wykorzystuje pracę nóg.
